ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Metr. Anthony Bloom

Metr. Anthony Bloom

Ἂν ὑπάρχει ἕνα γεγονὸς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ τὸ ὁποῖο νὰ χωρεῖ στὴν ἐμπειρία μας αὐτὸ εἶναι ἡ Ἀνάσταση. Ὁλόκληρη ἡ πίστη μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση διότι, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν», καὶ τότε «ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμὲν» (A΄ Κορ. 15. 14, 19). Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀναστηθεῖ τότε δὲν εἶναι ὁ Μεσσίας τοῦ κηρύγματός μας, οὔτε Αὐτὸς ποὺ ὁ ἴδιος διακήρυξε τὸν Ἑαυτό Του νὰ εἶναι· στὴν περίπτωση αὐτὴ πιστεύουμε σὲ ἕνα ψέμα καὶ ἡ ζωὴ στὴν ὁποία ἀποβλέπουμε, ἡ ζωὴ ἐκείνη τὴν ὁποία γνωρίζουμε ἐμπειρικὰ μέσα στὶς ψυχές, τὰ σώματα, τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, δὲν εἶναι παρὰ μία ἀπάτη καὶ ἕνα ψέμα.

Ἐμεῖς ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἕνα ἀληθινὸ γεγονὸς διότι γνωρίζουμε τὸν ἀναστημένο Χριστό. Δὲν Τὸν γνωρίζουμε ὅπως Τὸν γνώρισαν οἱ ἀπόστολοι, μέσα στὴ σάρκα. Δὲν Τὸν εἴδαμε στὰ χωριὰ τῆς Γαλιλαίας οὔτε στοὺς δρόμους τῆς Ἁγίας Γῆς. Μὲ τὸ πνεῦμα μας ὅμως Τὸν γνωρίζουμε ἀναστημένο καὶ γνωρίζοντάς Τον μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μποροῦμε νὰ ποῦμε μὲ βεβαιότητα ὅτι Αὐτὸς ὁ ὁποῖος σήμερα ζεῖ ἔχει πράγματι ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.

Πρὸς τὸ παρὸν ἐξακολουθοῦμε νὰ φωτιζόμαστε ἀπὸ τὴ χαρὰ τοῦ Πάσχα, ὅμως οἱ μέρες περνοῦν: μὲ ποιὸ τρόπο νὰ διατηρήσουμε αὐτὸ τὸ φῶς; Μποροῦμε νὰ τὸ διατηρήσουμε μόνο ἂν δὲ στρεφόμαστε ὁλοένα πρὸς τὰ πίσω γιὰ νὰ ξαναζήσουμε μὲ τὴ σκέψη μας τὴ φωτεινὴ ἐκείνη βραδιὰ ἡ ὁποία ἀποκάλυψε τὴ δόξα τῆς Ἀνάστασης, μποροῦμε νὰ τὸ διατηρήσουμε μόνο ἂν πᾶμε μπροστά, ὄχι μόνοι τώρα ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν ἀναστημένο Κύριο. Ἔχετε ἀκούσει τὸ Χριστὸ νὰ καλεῖ τοὺς μαθητές Του νὰ ἐπιστρέψουν στὴ Γαλιλαία, ἐκεῖ ὅπου ἄρχισε ἡ Ἄνοιξη τῆς πνευματικῆς τους ζωῆς, ὅπου εἶχαν βρεῖ καὶ ἀναγνωρίσει τὸν Χριστό, ὅπου γιὰ ἐκείνους ἄρχισε ἡ Ζωή. Δὲν εἶναι ὅμως ἀποκλειστικὰ στὴ Γαλιλαία, στὰ βάθη ἐκεῖνα τῆς ψυχῆς τὰ ὁποῖα διατηροῦν τὴ δροσιὰ τῆς πρώτης γνωριμίας καὶ τὴν πρώτη μας ἀγάπη γιὰ τὸν Κύριο ποὺ θὰ Τὸν βροῦμε, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα μονοπάτια.

Ὁ Χριστὸς ἔκανε μιᾶς ἡμέρας πορεία πρὸς τὴν Ἐμμαοὺς μαζὶ μὲ δύο μαθητὲς κι ἐκεῖ ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτὸ Του ὄχι μὲ τὸ νὰ ἐμφανιστεῖ ἐξωτερικὰ μπροστὰ σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν Τὸν εἶχαν ἀναγνωρίσει· ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτό Του μὲ τὴν κλάση τοῦ ἄρτου, μέσα στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ ταυτόχρονα μέσα στὸ μυστήριο τῆς ἀδελφοσύνης ποὺ γεννιέται ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ μοίρασμα τοῦ ψωμιοῦ στὸ ἴδιο τραπέζι. Τοὺς ἀποκάλυψε μέσα σὲ μία σύντομη στιγμὴ ὅτι Ἐκεῖνος, ὄντας Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, εἶχε ἐξισώσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Ἑαυτό Του μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ ὑψώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος μέσα στὸ ἀναστημένο σῶμα Του μέχρι τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι κι ἄλλα μονοπάτια στὰ ὁποῖα θὰ συναντήσουμε τὸν Χριστό, ὄχι μόνο τὸ μονοπάτι τῆς ἀβεβαιότητας σὰν κι ἐκεῖνο τῶν μαθητῶν τῆς Ἐμμαούς, ὄχι μόνο τὸ μονοπάτι τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀναμονῆς τῶν ἕντεκα ποὺ εἶχαν ἐπιστρέψει στὴ Γαλιλαία, ἀλλὰ καὶ τὸ μονοπάτι τῆς ἀντίστασης, τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, τῆς ἀνταρσίας, σὰν κι ἐκεῖνο τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποὺ βρῆκε τὸν Χριστὸ στὸ δρόμο του πρὸς τὴ Δαμασκὸ ὅπου πήγαινε σὰν διώκτης γιὰ νὰ φέρει θάνατο καὶ καταστροφὴ στοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι λοιπὸν δυνατὸ νὰ συναντήσουμε τὸν Χριστὸ ὁποιοδήποτε δρόμο καὶ ἂν ἀκολουθήσουμε. Ὅπου καὶ ἂν ὁδηγήσει ὁ δρόμος μας ἂς κοιτάξουμε προσεκτικὰ τὸ πρόσωπο ποὺ περπατεῖ πλάι μας· μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς σὲ κρυμμένη μορφή, ἕτοιμος νὰ μᾶς ἀποκαλύψει τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπινού μας πεπρωμένου μὲ τὴν ἀδελφικὴ καὶ ἁπλὴ ἀγάπη.

Ἂς μὴν κοιτάζουμε λοιπὸν συνεχῶς πίσω σ’ ἐκείνη τὴ φεγγοβόλα, θριαμβευτική, χαρούμενη νύχτα κατὰ τὴν ὁποία μᾶς φανερώθηκε ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ ἀνάμεσά μας, τὸ φῶς δὲν ἔχει σβηστεῖ, δὲν ἔχει λιγοστέψει, μόνο ποὺ τώρα ἀντὶ νὰ φέγγει μὲ τὴ λάμψη τῆς νύχτας τοῦ Πάσχα φέγγει σὰν τὸ «ἱλαρὸν φῶς», «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 1, 9). Ἂς περπατήσουμε μέσα σ’ αὐτὸ τὸ φῶς, ἂς ζήσουμε μὲ τὴν καθοδήγησή του, ἂς εἴμαστε «τέκνα φωτός», καὶ τότε ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν θὰ φύγει μακριά μας, ἡ Ἀνάσταση θὰ ζεῖ στὶς ψυχές μας καὶ ἡ αἰώνια εὐφροσύνη σ’ ὁλόκληρο τὸ εἶναι μας.

Ἀπό τό βιβλίο: «Ἡμέρα Κυρίου»,

Ἐκδόσεις Ἀκρίτας

Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Ο Κύριος Ιησούς Χριστός θύτης και θύμα

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός θύτης και θύμα
(Ἀρχ. Γεώργιος Καψάνης, Ἡγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους)

Ἅγιον Πάσχα 2013

«Ὡς ἐνιαύσιος ἀμνός, ὁ εὐλογούμενος ἡμῖν, στέφανος χρηστός ἑκουσίως, ὑπέρ πάντων τέθυται, Πάσχα τό καθαρτήριον· καί αὖθις ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος, δικαιοσύνης ἡμῖν ἔλαμψεν Ἥλιος» (Ἀναστάσιμος Κανών, ὠδή δ΄).

Κατά τήν ἔξοδό του ἀπό τήν αἰγυπτιακή τυραννίδα ὁ ἰσραηλιτικός λαός προσετάχθη ἀπό τόν Θεό νά φάγῃ τόν πασχάλιο ἀμνό (Ἔξ. ιβ΄ 3-10), ὁ ὁποῖος προετύπωνε τό ἀληθινό Πάσχα, «τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (πρβλ. Ἰω. α΄ 29) καί θυσιαζόμενο ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας.
Τήν Μ. Παρασκευή θά δοῦμε καί πάλι τόν Κύριό μας ὑψωμένο ἐπάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, καταπληγωμένο καί πάσχοντα.
Ἡ Ὀρθόδοξος ἁγιογραφία τῆς Σταυρώσεως δέν Τόν παριστᾶ ὡς ἕνα ταλαίπωρο διά σταυροῦ κατάδικο σέ ἐπώδυνο καί ἀτιμωτικό θάνατο, ἀλλά ὡς τόν Θεάνθρωπο Κύριο, πού πονᾶ καί πάσχει ὡς τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλά καί πού ὡς Κύριος τῆς δόξης δεσπόζει τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό καί προτιμᾶ ἀντί τοῦ «Ἰησοῦς Ναζωραῖος Βασιλεύς Ἰουδαίων», τήν γραφή «Ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης».
Καί πράγματι, ὁ Κύριός μας ἀνέβηκε ἑκουσίως ἐπάνω στόν Σταυρό ὡς Βασιλεύς πού θυσιάζεται γιά τούς ὑπηκόους του. Συγχρόνως ὡς ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς πού τελεῖ τήν μόνη ἀληθινή καί σώζουσα θυσία, πού ἁγιάζει τόν σύμπαντα κόσμον. Ὁ Σταυρός εἶναι τό θυσιαστήριο, ἐπί τοῦ ὁποίου τελεῖ τήν λυτρωτική γιά τόν κόσμο θυσία Αὐτός πού εἶναι συγχρόνως καί θῦμα καί θύτης. Θυσιάζει τόν ἑαυτό Του ἀπό ἄπειρη ἀγάπη γιά τό πλάσμα Του. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς λέγει ὅτι, ἄν καί θά  μποροῦσε μέ ἁπλούστερο τρόπο νά μᾶς σώσῃ, προτίμησε αὐτόν τόν ἐπώδυνο καί ἀτιμωτικό θάνατο, γιά νά δείξῃ τήν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη Του πρός τό λογικό πλάσμα Του καί γιά νά μᾶς παρακινήσῃ νά μή προτιμοῦμε τίποτε περισσότερο ἀπό Αὐτόν.

Στήν πρό τοῦ Πάθους Ἀρχιερατική προσευχή Του ὁ Κύριος ἀναφέρει: «ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν» (Ἰω. ιζ΄ 19), πού σημαίνει, κατά τόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, ὅτι προσφέρω τόν ἑαυτό μου θυσία, ὡς θῦμα ἄμωμο, ἀφιερωμένο στόν Θεό, στό ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσιαστήριο, ὥστε διά τού αἵματος τῆς θυσίας μου νά γίνουν ὅλοι οἱ μαθητές μου μέτοχοι τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας πού πηγάζει ἀπό αὐτήν τήν θυσία (PG 74, 544).
Στήν συνέχεια οἱ ἁγιαζόμενοι πιστοί γίνονται καί αὐτοί θύματα ἅγια, ἀφιερωμένα στόν Θεό (Ἰω. Χρυσ., ΕΠΕ 14, 592), ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος «παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ» (Ρωμ. ιβ΄ 1).
Ὅμως, ἄν καί ὁ Κύριος ἔπαθε καί ἀπέθανε ὑπέρ τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, πολλοί ἔμελλε νά μείνουν ἀποξενωμένοι τῆς Χάριτός Του, τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας. Αὐτός ἦταν, κατά τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, καί ὁ μεγαλύτερος πόνος Του. Γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος: Ἄν ἐλυπήθη τόσο πολύ βλέποντας τήν Ἱερουσαλήμ, ὥστε «ἔκλαυσε καί ἐθρήνησε διά τήν αἰχμαλωσίαν καί καταστροφήν ὅπου ἔμελλε νά πάθῃ ἀπό τούς Ρωμαίους… πόσο μᾶλλον τότε ἐλυπεῖτο καί ἔκλαιε δι’ αὐτούς βλέποντας πῶς ἐσταύρωσαν Αὐτόν πού ἔμελλε νά τούς σώσῃ».
Ὅμως πολύ περισσότερο ἀπό τήν κακία τῶν σταυρωτῶν Του «ἐλύπει τήν ψυχήν τοῦ Κυρίου ἡ ἀχαριστία τῶν Χριστιανῶν, διότι ἐστοχάζετο πόσοι ἀπό αὐτούς τούς πιστούς καί ἐξαγορασμένους μέ τό αἷμά Του Χριστιανούς ἔχουν νά καταπατήσουν αὐτό τό πάντιμον αἷμα καί πάθος Του, πόσοι ἔχουν νά καταφρονήσουν τάς ἐντολάς Του, πόσους ἔχει νά κερδίσῃ ὁ διάβολος» (Πνευμ. Γυμνάσματα, Μελέτη ΛΑ΄). Γι’ αὐτό καί πρός τίς γυναῖκες πού ἔκλαιαν βλέποντάς Τον νά αἴρῃ τόν Σταυρόν Του, ἔλεγε: «Μή κλαίετε ἐπ’ ἐμέ, πλήν ἐφ’ ἑαυτάς κλαίετε καί ἐπί τά τέκνα ὑμῶν» (Λουκ. κγ΄ 28).
Καί πράγματι, ἡ ζωηφόρος θυσία τοῦ Κυρίου μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ μένει ἀνενεργός, ἄν καί ἐμεῖς δέν συνεργήσουμε θυσιάζοντας καθ’ ἡμέραν τό ἐγωϊστικό μας θέλημα, τίς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες μας καί τίς ἀντίθεες κινήσεις τῆς ψυχῆς μας, καί καθιστώντας διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ τούς ἑαυτούς μας θυσία εὐάρεστη στόν Θεό.
Κατά τόν ἅγιο Αὐγουστῖνο, τρεῖς σταυροί ὑπῆρχαν στόν Γολγοθᾶ: Ὁ Σταυρός τοῦ Ἀναμαρτήτου, πού εἶναι ἀκατανόητος καί ἀσύλληπτος στήν πεπερασμένη διάνοιά μας. Ὁ σταυρός τοῦ μετανοοῦντος ληστοῦ, πού προσιδιάζει σέ ὅλους τούς ἀγωνιζομένους Χριστιανούς, πού καθιστοῦν τόν ἑαυτό τους μέ τήν μετάνοιά τους ἁγία θυσία γιά τόν Θεό. Καί ὁ σταυρός τοῦ ἀμετανοήτου ληστοῦ, πού ἐγωιστικά αἰρόμενος ἀποκλείει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν χαρά τῆς ὑποφωσκούσης ἐνδόξου καί λαμπροφόρου Ἀναστάσεως.
Ὁ Κύριός μας δέν ἔπαυσε μέχρι σήμερα νά ἀγωνιᾷ, νά πονᾷ καί νά φροντίζῃ γιά τήν σωτηρία μας. Τό λέγει πολύ ὄμορφα ὁ Ἴδιος: «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγώ ἐργάζομαι» (Ἰω. ε΄ 17). Κατά τούς ἁγίους Πατέρας, ὁ Κύριος δέν ἔπαυσε νά προνοῇ γιά τά δημιουργήματά Του, νά τά συντηρῇ καί νά τά διακυβερνᾷ, κυρίως ὅμως νά φροντίζῃ γιά τόν ἁγιασμό τοῦ κατ’ εἰκόνα Του πλασθέντος δημιουργήματός Του.
Στήν ἀγωνία αὐτή καί τόν πόνο τοῦ Κυρίου μας συμμετέχουν καί ὅλοι οἱ πιστοί δοῦλοί του. Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης δέν ἔπαυε καθ’ ὅλη τήν ζωή του νά πονᾷ καί νά κλαίῃ ὑπέρ ὅλου τοῦ Ἀδάμ, δηλαδή τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Καί μάλιστα ὅσο περισσότερο ἁγιάζεται κάποιος, τόσο περισσότερο αὐξάνουν καί οἱ ὀδύνες του γιά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Πῶς λοιπόν καί σήμερα οἱ πιστοί Χριστιανοί μποροῦν νά ἡσυχάζουν, βλέποντας τήν ἁμαρτία καί τό σκότος νά κυριαρχοῦν; «Ἀθυμία κατέσχε με ἀπό ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τόν νόμον σου», ἀνακράζουν θρηνητικά μαζί μέ τόν προφητάνακτα Δαυίδ (Ψαλμ. 118). Ὁ πόνος τους γίνεται πιό βαθύς, καθώς βλέπουν νά λιγοστεύῃ ἡ πίστις στόν Ἀναστάντα Χριστό. Ἀκόμη, καθώς βλέπουν νά «βάπτεται κάλαμος ἀποφάσεως παρά κριτῶν ἀδίκων» κατά τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς Πανθρησκείας ἐξισοῦται μέ τούς πλάνους “θεούς” τῶν ἐθνῶν, καί κατά τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου. Περνᾶ ἡ Μ. Ἑβδομάδα καί τό Ἅγιον Πάσχα, χωρίς τήν συγκλονιστική αἴσθησι, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός, ὁ Ἐνανθρωπήσας προαιώνιος Λόγος τοῦ Πατρός, πάσχει, σταυροῦται, ἀποθνήσκει καί θάπτεται ὡς ἄνθρωπος θνητός, γιά νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο ὡς Θεός ἀθάνατος, ὅτι σηκώνει ὡς φιλάνθρωπος τήν καθημερινή μας ταλαιπωρία καί τόν καθημερινό μας ποικιλότροπο θάνατο, ὥστε ἐμεῖς νά ζοῦμε ἐλεύθεροι ἀπό τήν ἀπελπισία καί τά ἀδιέξοδα.
Διότι ἡ τελική πρᾶξις τῆς ἱστορίας δέν εἶναι ὁ σταυρός, τό πάθος, ἡ ἀγωνία καί ὁ πόνος. Εἶναι ἡ ἀνάστασις.
Ὁ Κύριός μας, ἀφοῦ ἀπέθανε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, μετά τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα μέ τό ὑπέρλαμπρο Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του, χαρίζοντας τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του σέ ὅσους συμπορεύονται καί συσταυρώνονται καθημερινά μαζί Του. Καί ἡ ἀκλόνητη πίστις στόν Χριστό εἶναι σταυρός καί ἀνάστασις.
Τό ἀδιαμφισβήτητο ἱστορικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου διαλύει ὅλα τά σκότη τῆς ἁμαρτίας, τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου. «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος Αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ΄ 9).
Ἄς ἀφήσουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί, τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ἄς καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας, ἄς προσφέρουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή μας καθαρά ἀπό κάθε μολυσμό, ἄς τρέξουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τόν μόνο Νικητή τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας, γιά νά γευθοῦμε καί ἐμεῖς τήν ἀτελεύτητη χαρά τῆς Ἀναστάσεώς Του. Ἰδίως σήμερα πού ὅλα μᾶς φαίνονται χωρίς φῶς, χωρίς ἐλπίδα, χωρίς προοπτική.
Συγχρόνως, ἄς μή παύσουμε νά ἀγωνιοῦμε καί νά πενθοῦμε γιά τούς «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καθημένους» ἀδελφούς μας, παρακαλώντας τόν Κύριο τῆς Δόξης νά ἀνοίξῃ τά μάτια τῆς ψυχῆς τους, ὥστε νά καταλαμφθοῦν καί αὐτοί ἀπό τό ἄκτιστο Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του καί ὅλοι μαζί νά δοξάζουμε εἰς αἰῶνας αἰώνων τόν Ἀναστάντα Κύριο καί Θεό μας, γευόμενοι τήν ἀνέκφραστο γλυκύτητα, τήν «πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν», τῆς ἑνώσεως μαζί Του.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
† Ἀρχιμ. Γεώργιος

Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά, Χριστός Ανέστη, χαρά μου!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΧΑΡΑ ΜΟΥ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».¹
Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τουτέστιν, ἡ Ὀρθόδοξη, διά τῆς Ἀναστάσεως ἀνακεφαλαιώνει τά πάντα ἐν Χριστῷ ( ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα) καί τά πλημμυρίζει φῶς καί χαρά ἀποσπώντας τα ἀπό τή φρίκη, τή δυσωδία, καί τά σκοτάδια τοῦ Ἅδου. Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία εἶναι Μία καί μοναδική, διότι κεφαλή της εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός Σωτήρας, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας.
Στήν ἐκκλησία, χάριτι Θεοῦ, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γίνονται ὡς μία φύση, ὡς μία βούληση, συνενούμενοι μέ τόν Τριαδικό Θεό καί μεταξύ τους σέ αἰώνια κοινωνία εἰρήνης καί δικαιοσύνης.Ἐπίσης ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία εἶναι Ἁγία καθότι φανερώνει τό θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ τοῦ ὁποίου κεφαλή εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Πλάστης, γενόμενος Ἐκκλησία διά τῆς ἐνσαρκώσεως, ἀλλά καί ἐξαγιάζοντας τά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σῶμα, μέ τό Πάθος, τόν Σταυρό τόν Τίμιο, τήν Ἀνάσταση, τήν Ἀνάληψη, τήν διδασκαλία, τά μυστήρια καί ἐν ὀλίγοις, μέ τόν καθόλου θεανθρώπινο βίο Του
Ἐπειδή ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι πιστεύοντες, ζώντας τίς ἀρετές, τίς ἐντολές τοῦ ἀναστάντος Μεσσίου καί ἐφόσον ἀναπτυσσόμαστε « εἰς ναόν ἅγιον ἐν Κυρίῳ » ἐνωμένοι μεταξύ μας μέ μία πίστη, ἕναν Κύριο, μία ἀλήθεια, γι’αὐτό εἶναι ἡ ἐκκλησία καί Καθολική. Ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε ἕνα σῶμα μέ ἕνα Εὐαγγέλιο. Μᾶς κατευθύνει καί μᾶς ένώνει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἐκκλησία ἀπευθύνεται σέ ὅλα τά ἔθνη, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τούς ὁποίους καλεῖ σέ μετοχή, σέ μέθεξη τοῦ θείου φωτός τῆς Ἀναστάσεως.² Ἡ πρόσκλησις αὐτή πραγματώνεται καί τό βλέπει κανείς καθαρά, ὅταν βρίσκεται στόν ζωντανό Πανάγιο Τάφο ³, πού εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοία, εἴτε ἐν ἀληθεία, εἴτε ἐν προφάσει, καταγγέλλεται ἀδιάκοπα μέρα καί νύχτα, τό Πάθος καί ἡ Θυσία τοῦ Ἰησοῦ καί ὁμολογεῖται ἡ ἔνδοξός Του Ἀνάστασις.
Ἀναρίθμητα ἱστορικά γεγονότα, ἀνά τούς αἰῶνας μαρτυροῦν ἀβίαστα τήν ἐξῆς ἀλήθεια: «Μόνο ὄντας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἕνα καί μπορεῖ νά συνυπάρχουν εἰρηνικά, ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ».⁴ Ἐξάλλου ἡ ἑλληνική λέξη «καθολική» ἀποτελεῖται ἀπό τίς λέξεις «κατά» καί «ὅλον» πού σημαίνει παν-ἄρτια, βασισμένη στήν ὁλοκληρία τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως, στήν ἁγία καί ἀποστολική ἑνότητα τῆς πίστεως, μέ τήν τήρηση τῶν ἀρετῶν ἐν Χριστῷ. Κατ’οὐσίαν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός και συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἰκοδομεῖ τήν ἐκκλησία Του καί ἐξαιτίας τούτου, οὔτε ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς κολάσεως δέν μποροῦν νά τήν κατανικήσουν.Ἡ Ἱστορία μαρτυρεῖ πώς κανενός εἴδους κακοί ἄνθρωποι, ἀκόμα καί οἱ πιό αἱμοσταγεῖς, σατανοκίνητοι, δέν μπόρεσαν οὔτε θά καταφέρουν ποτέ νά ὑπερισχύσουν τῆς ἐκκλησίας. Οἱ χριστοφόροι ὀρθόδοξοι, πάντοτε νικοῦν σύν Χριστῷ καί διά Χριστοῦ, ὅλους τούς χριστομάχους καί έκκλησιομάχους. Τό λοιπόν, ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι.
Χριστός Ἀνέστη. Νῦν πεπλήρωται φωτός. Οὐδαμοῦ σκότος, ἁμαρτία, διάβολος, θάνατος. Νικήθηκαν παντοτεινά, πανταχοῦ ἀπό τόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπο Μεσσία, Ἰησοῦ. Παντοῦ καί πάντοτε στούς θέλοντες ἀγωνιστάς ἀνακαίνιση, ἀνάπλαση, ἀνάληψη. Ὅλοι σύν Χριστῷ κρυμμένοι, στά δεξιά τοῦ Θεοῦ.
«Ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, δέν κυριεύεται πλέον καθόλου ἀπό τόν θάνατο· διότι μόνο Αὐτός, ἀφοῦ ἀνέστησε τόν ἑαυτό του τήν τρίτη ἡμέρα, δέν ἐπέστρεψε πάλι στή γῆ, ἀλλά ἀνέβηκε στόν οὐρανό, καθιστώντας τό φύραμά μας πού εἶχε λάβει ὁμόθρονο μέ τόν Πατέρα ὡς ὁμόθεο ».⁵Ὅλοι κοινωνοί θείας φύσεως. «Ἵνα ὦσι ἕν ». Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἕνας γιά ὅλους καί ὅλοι γιά ἕναν, σέ μίαν ἁγιασμένη δημιουργία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού δέν στενάζει πλέον. Ἐντούτοις ἀδελφοί μου ἀγαπημένοι, προσοχή, στῶμεν καλῶς. Ἰδού ἡ μαρτυρία τοῦ Ἁγ.Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «Ὅπως κατά τήν μέλλουσα παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ χάρις τῆς ἀναστάσεως καί ἀθανασίας δέν περιορίζεται μόνον σέ αὐτούς πού πίστεψαν σέ Αὐτόν, ἀλλά θά ἀναστηθοῦν ὅλοι γενικά, σύμφωνα μέ τά γραφικά λόγια, μολονότι δέν θά ἐπιτύχουν ὅλοι γενικά τίς ὑποσχέσεις πού ὑπάρχουν μετά τήν ἀνάσταση…»⁶, ὅπως ἐπίσης « Θά ἀναστηθοῦν βέβαια καί τά νεκρά σώματα τῶν ἀσεβῶν, ἀλλ’ὄχι μέ οὐράνια δόξα· διότι δέν θά εἶναι σύμμορφα μέ τό σῶμα τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί δέν θά ἰδοῦν τήν θεωρία τοῦ Θεοῦ πού ἔχει ὑποσχεθεῖ στούς πιστούς, ἡ ὁποία καί ἀποκαλεῖται βασιλεία τοῦ Θεοῦ· «ἄς ἀρθῆ ἀπό τό μέσο ὁ ἀσεβἠς, γιά νά μή ἰδῆ τήν δόξα τοῦ Κυρίου » (Ἠσ.26,10). Ἀλλ’αὐτοί πού γεννήθηκαν καί ἀνατράφηκαν κατά Χριστό καί κατά τό δυνατό ἔφθασαν τό μέτρο τοῦ πληρώματος τῆς ἡλικίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνοι θά ἐπιτύχουν καί τήν θεϊκή δόξα.⁷
«Τέτοια δωρεά μᾶς προσφέρει ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου, καί γι’αὐτό μόνο αὐτήν ἑορτάζομε μέ τόση διάρκεια σάν ἀθάνατη καί ἀνώλεθρη καί ἀΐδια, προεικονίζοντας μέ αὐτά καί τήν μέλλουσα μακαριότητα τῶν ἁγίων..».⁸
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, εὔχεσθε, ἀνανίψατε. Κανένα πλέον δάκρυ ἀπελπισίας. Ὅλοι ἐπάνω, ὅρθιοι, μέ πορεία πρός τήν ἀθάνατη αἰώνια ζωή διά τῆς ἀναστάσεως.
Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη. Ἀμήν.

• 1( Α’ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ, ΚΕΦ. ΙΕ’, ΣΤΙΧ. 20.)
• 2 ( ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ, ΚΕΦ. Γ’, ΣΤΙΧ. 11. )
• 3 Βλέπε καί τήν μαρτυρία τῆς Ἀντωνίας Μοροπούλου, καθηγήτριας τοῦ ΕΜΠ καί ἐπικεφαλῆς τῶν ἐργασιῶν ἀποκατάστασης τοῦ ἱεροῦ κουβουκλίου στις 7/11/2016, ὅτι : «ὁ Τάφος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζωντανός».
• 4 (ΓΑΛΑΤΑΣ, ΚΕΦ.Γ’, ΣΤΙΧ.28.)
• 5 ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, ΣΕΛ.133, ΜΕΤΑΦΡ.ΛΗΜΜΑΤΟΣ 1.
• 6 ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, ΣΕΛ.131, ΜΕΤΑΦΡ. ΛΗΜΜΑΤΟΣ 4.
• 7 ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, ΣΕΛ. 131, ΜΕΤΑΦΡ. ΛΗΜΜΑΤΟΣ 37
• 8 ΠΑΛΑΜΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ, ΣΕΛ. 133, ΜΕΤΑΦΡ. ΛΗΜΜΑΤΟΣ 2

Η φανέρωση της αγάπης του Θεού

Την 14^η Σεπτεμβρίου κάθε έτους η Αγία μας Εκκλησία θυμάται το ιστορικό γεγονός της υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και καλεί όλους μας να τιμήσουμε το «τρισμακάριστον ξύλον», το οποίον έγινε όργανο της σωτηρίας μας. Αφού επ’ αυτού ο σταυρωθείς Κύριός μας επετέλεσε τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη θυσία – αυτοθυσία στην ιστορία της ανθρωπότητος.
Το κίνητρο αυτής της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φανέρωση εν κόσμω και εμπράκτως της αγάπης του Θεού για το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, ο οποίος Τον πρόδωσε και Τον εγκατέλειψε, υποπίπτοντας στο αμάρτημα των Προπατόρων, του Αδάμ δηλαδή και της Εύας. Και που όμως για τον Άγιο Θεό δεν έπαψε ποτέ να είναι το αγαπημένο Του δημιούργημα, ο βασιλεύς της κτίσεως, ο πλασμένος κατ’  εικόνα Του και προωρισμένος νά γίνει καθ’ ομοίωσίν Του. «Εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ Αυτού» διακηρύττει ο Ευαγγελιστής αυτής της αγάπης και συμπυκνώνει στα λόγια του αυτά όλο το γιατί και το πώς της θείας οικονομίας.
Στη συνομιλία Του με το νυκτερινό μαθητή Του Νικόδημο αυτήν ακριβώς την αλήθεια θέλει να του φανερώσει ο Κύριος, πως δηλαδή για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να αναγεννηθεί πνευματικά, να γίνει καινούργιος άνθρωπος, και αυτό βεβαίως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με την πιστή εφαρμογή των διατάξεων του Νόμου του Μωυσέως, όπως πίστευαν και δίδασκαν οι Φαρισαίοι, αλλά με το Άγιο Πνεύμα. Και ακόμη πως αυτή η έμπρακτη αγάπη του Θεού για το πλάσμα Του αποκαλύπτεται μέσα από συγκεκριμένα πρόσωπα, γιατί αυτή η αγάπη δεν είναι απλώς μια ιδέα ή θεωρία, αλλά αυτός ακριβώς ο τρόπος που υπάρχει ο Τριαδικός Θεός. Και το πρόσωπο που φανερώνει αυτή την κοινωνία της αγάπης του Θεού είναι Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος αποτελεί και την κλίμακα που ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό, στη σφαίρα της τριαδικής ζωής, δια της ταπεινώσεως και της σταυρικής θυσίας, και με την Ανάσταση και την Ανάληψή Του τον εγκαθιστά «εν δεξιά του Θεού και Πατρός».
Η αλήθεια λοιπόν αυτή, ότι «ο Θεός αγάπη εστί», και ότι, υπό της αγάπης και της αφάτου φιλανθρωπίας Του κινούμενος, σχεδιάζει «προ των αιώνων» και εκτελεί «εν χρόνω» την σωτηρία του ανθρώπου υπάρχει και υπογραμμίζεται τόσο στην Καινή Διαθήκη, το Ευαγγέλιο της Χάριτος, όσο και στην Παλαιά Διαθήκη, με προφητικούς τύπους φανερώσεως της σταυρικής θυσίας του Κυρίου, και δη του οργάνου αυτής, του Τιμίου Σταυρού. Ένας από αυτούς τούς τύπους είναι «ο χαλκούς όφις», το χάλκινο φίδι. Οι Ισραηλίτες βρίσκονται στην έρημο, μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, όπου περιπλανώνται για σαράντα ολόκληρα χρόνια. Και κατά την προσφιλή τους συνήθεια, μπροστά σε κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουν γογγύζουν και αγανακτούν και κατά του Θεού και κατά του Μωυσέως. Τότε ο Θεός για να τους συνετίσει επιτρέπει την εμφάνιση μέσα στην έρημο πλήθους φαρμακερών φιδιών, τα οποία όποιον δάγκωναν πέθαινε. Ο Θεός για μια ακόμη φορά κάμπτεται από τις δεήσεις του δούλου Του Μωυσή και αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την ευσπλαχνία, την αγάπη και την φιλανθρωπία Του, έστω και απέναντι σε αχάριστο και αγνώμονα λαό, διατάζει τον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι, να το υψώσει πάνω σε ένα ξύλο, και να πει στον λαό, πως όποιος είχε δαγκωθεί από τα φαρμακερά φίδια και έστρεφε το βλέμμα του με πίστη και εμπιστοσύνη προς το σημάδι αυτό της αγάπης του Θεού θα θεραπευόταν. Πράγμα το οποίο και έγινε. Το ιστορικό αυτό γεγονός, που περιγράφεται στο βιβλίο των Αριθμών της Παλαιάς Διαθήκης λαμβάνει από τους ερμηνευτές δύο ερμηνείες.
Σύμφωνα με την πρώτη το χάλκινο φίδι είναι τύπος και προτύπωση του Εσταυρωμένου Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όπως δηλαδή εκείνο είχε μεν το σχήμα του φιδιού αλλά δεν είχε δηλητήριο, έτσι και ο Κύριός μας είχε μεν σώμα ανθρώπινο αλλά δεν είχε την αμαρτία της ανθρωπίνης φύσεως. Και όπως θεραπεύονταν οι Ισραηλίτες ατενίζοντας το χάλκινο φίδι, έτσι θεραπευόμαστε και εμείς ατενίζοντες τον εσταυρωμένο Κύριό μας, ο Οποίος μας χαρίζει ειρήνη, υγεία σωματική και πνευματική, κάθαρση ψυχική και αιώνιο ζωή.
Κατά τη δεύτερη ερμηνεία το χάλκινο φίδι δεν είναι τύπος του Χριστού αλλά αντίτυπός Του. Σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο σε ομιλία του στο Πάσχα, το χάλκινο φίδι είναι τύπος της νεκρώσεως του νοητού όφεως, δηλαδή του διαβόλου, που πραγματοποιήθηκε με τη σταυρική θυσία του Κυρίου. Δηλαδή, ο άνθρωπος που πιστεύει ότι ο διάβολος νεκρώθηκε και έχασε τη δύναμή του από την ακατανίκητη δύναμη του Χριστού, αυτός και σώζεται. Πάντως και οι δύο ερμηνείες κατατείνουν στο ίδιο συμπέρασμα, ότι δηλαδή η δύναμη του Τιμίου Σταυρού είναι μεγάλη, αφού δι’ αυτού, του Σταυρού, νεκρώθηκε το κράτος του διαβόλου, και εμείς αποκτήσαμε την δυνατότητα να νικάμε όλες τις δυνάμεις του πονηρού.
Έτσι λοιπόν η σωτηρία μας βρίσκεται στην αγάπη του Θεού, ο Οποίος θυσίασε τον Μονογενή Του Υιό με τον δια Σταυρού θάνατο «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».
Και κάτι τελευταίο για το κίνητρο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για να μας κρίνει αλλά για να μας σώσει από την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο. Βέβαια ο λόγος αυτός του Κυρίου εύκολα παρεξηγείται από πολλούς ηθελημένα ή από άγνοια. Ο Κύριος λέγει «εγώ ου κρίνω ουδένα» και αλλού «νυν κρίσις εστίν του κόσμου τούτου», και επίσης «αύτη εστίν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Η κρίση του κόσμου για την οποία μιλάει ο Χριστός είναι ταυτόχρονα και η σωτηρία, αφού ο Χριστός ως Κριτής δεν τιμωρεί τον άνθρωπο για την παράβαση του Θείου Νόμου, την αμαρτία δηλαδή, αλλά η αγάπη του Θεού είναι αυτή που κρίνει τον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, αν ο άνθρωπος αποδεχθεί την αγάπη του Θεού στη ζωή του, την έλευση της θείας Χάριτος διά της πνευματικής ζωής και ασκήσεως και των Ιερών Μυστηρίων, τότε «εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». Αν όμως την απορρίψει τότε ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται. Τούτο σημαίνει πολύ απλά, ότι το βάρος της κρίσεως πέφτει σε μας και στην ελεύθερη επιλογή μας και στάση μας απέναντι στο Σταυρό του Χριστού, διότι ο Θεός θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».
Επομένως και εν κατακλείδι ο Κύριός μας εξ αγάπης σταυρώθηκε για μας, μας προσέφερε άπαξ δια παντός την σωτηρία μας δια του σταυρικού Του θανάτου, σε μας απομένει ένα πράγμα, να αποδεχθούμε ή όχι την σωτηρία μας.

Αρχιμ. Σίμων Δημογέροντας

Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως

Τὸ φῶς τῆς ἐσταυρωμένης Ἀγάπης

   Μεγάλη Παρασκευή. Πένθος βα­θὺ καὶ ἱερὸ στὶς ἐκκλησίες. Καθὼς ἀ­­­τενίζουμε σιωπηλοὶ τὸν ἐσταυρωμένο Κύριο, τὸν Βασιλέα τῆς ­δόξης, ὑψωμένο στὸν Τίμιο Σταυρό Του μὲ ἁ­­­­πλωμένα τὰ ἄχραντα χέρια Του, ­ἔρχεται στὸ νοῦ μας μιὰ λέξη μοναδική: «ΑΓΑΠΗ».
   Ναί! Εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος ἡ ­μεγάλη μας Ἀγάπη. Ποὺ μᾶς τὴν ἀπέδειξε καὶ τὴν ὑπέγραψε «βαφαῖς ἐρυθραῖς», μὲ τὸ πορ­φυρένιο πάντιμο Αἷμα Του πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ Του. Καὶ τὴν ἀκτινοβόλησε μὲ μοναδικὴ λάμψη.
   Αὐτὴ ἡ ἀγάπη εἶναι ποὺ ἔκαμε τὸν Κύριο νὰ ὑπακούει ἀπόλυτα στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατέρα Του. Νὰ ἀφήνει τὰ οὐράνια σκηνώματα καὶ νὰ ἔρχεται νὰ ζήσει ἀνάμεσά μας, νὰ περπατήσει στὴ μολυσμένη γῆ μας, νὰ ἀναστραφεῖ μὲ μᾶς τοὺς ἀποστατημένους καὶ ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους. Καὶ μὲ τὴ γλυκύφθογγο καὶ φωτιστικὴ διδασκαλία Του, μὲ τὰ ἀναρίθμητα θαύματά Του καὶ προπαντὸς μὲ τὸ πανάγιο παράδειγμα τῆς ἀναμαρτήτου ἀναστροφῆς Του νὰ μᾶς ἀνοίγει δρόμους ἐλευθερίας καὶ σωτηρίας παρέχοντας τὸν ἑαυτό Του πρότυπο γιὰ μᾶς.
   Καὶ τώρα, στὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του, ὁ Κύριος καλεῖται, ἐπειδὴ σφόδρα μᾶς ἀγαπᾶ, νὰ ὑπακούσει στὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατέρα Του καὶ νὰ πιεῖ τὸ κατάπικρο ποτήριο τοῦ θανάτου καὶ μάλιστα τοῦ θανάτου τοῦ Σταυροῦ. Δηλαδὴ καταδέχεται νὰ πεθάνει μὲ θάνατο μαρτυρικὸ καὶ ὀδυνηρό, θάνατο ποὺ προοριζόταν γιὰ τοὺς μεγαλύτερους ἐγκληματίες, καὶ νὰ καρφωθεῖ πάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ὁ Κύριος, ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ, δέχεται ἀδιαμαρτύρητα καὶ μὲ χαρὰ νὰ πεθάνει «ὑπὲρ ἡμῶν» καὶ «ἀντὶ ἡ­­­­μῶν». Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 22), καταδέχθηκε νὰ λογισθεῖ καὶ νὰ τιμωρηθεῖ ὡς ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ σηκώ­σει ἐπάνω Του τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας ὅλου τοῦ κόσμου. Καὶ γιὰ τὴν ἐνοχὴ αὐτὴ δοκιμάζει ὡς ἄνθρωπος – γιὰ χάρη μας – τὶς δραματικὲς ἐκεῖνες ὧρες τῆς Σταυρώ­σεώς Του τὴν ἐγκατάλειψη ἀπὸ τὸν οὐ­ράνιο Πατέρα του, γεγονὸς ποὺ ­ἀποτελεῖ τὴν ἀποκορύφωση τῆς ὀδύνης Του. Πα­ρὰ ταῦτα ὁ ἐσταυρωμένος Κύριος ἀδιαμαρτύρητα παραδίδει τὸ πνεῦμα Του στὸν Θεὸ Πατέρα μὲ τὴ γεμάτη ἀφοσίωση καὶ ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν φράση: «Πάτερ, εἰς χεῖ­ράς σου παρατίθεμαι τὸ πνεῦμά μου» (Λουκ. κγ΄ [23] 46). Ἀπὸ ἀγάπη λοιπὸν ὁ Κύριος πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς θυσιάζεται στὸ Σταυρό, γιὰ νὰ μᾶς σώσει.
   Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ ἐσταυρωμένου Κυ­ρίου φανερώνεται στὸ Γολγοθᾶ καὶ μὲ ἄλ­λες πτυχές. Ἐνῶ «πάσχει καὶ ὀδυνᾶται», ξεχνᾶ τοὺς πόνους Του καὶ εὐεργετεῖ τοὺς γύρω Του παρευρισκομένους μὲ σωτήρια εὐεργετήματα.
   Πόση ἀγάπη δὲν δείχνει πρὸς τὸν «ἐκ δεξιῶν» Του συσταυρωμένο ληστή, ποὺ συντετριμμένος Τὸν ἱκετεύει: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ΄ [23] 42). Ὁ Κύριος δέχεται τὴ μετάνοιά του καὶ μὲ στοργὴ μοναδικὴ τὸν ἁρπάζει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ διαβόλου καὶ τὸν διαβεβαιώνει: «Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. κγ΄ [23] 43). Ἀλήθεια σ’ τὸ λέω! Πίστεψέ το, σήμερα ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ πεθάνουμε, θὰ εἶσαι μαζί μου στὸν Παράδεισο.
   Πόση ἀκόμη ἀγάπη δὲν δείχνει ὁ Ἐ­­­σταυ­ρωμένος πρὸς τοὺς θεομάχους σταυ­ρωτές Του μὲ τὴ ­συγχωρητικότητά Του; Σὲ ὥρα ποὺ ὁ πυρετὸς τὸν ­κατακαίει καὶ φρικτὰ ὑποφέρει, καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ἀκούγονται βλασφημίες καὶ ὕ­­βρεις, ὁ Κύριος Ἰησοῦς λησμονεῖ καὶ πάλι τὸν ἑαυτό Του. Ὑψώνει τὸ βλέμμα Του πρὸς τὸν Οὐρανὸ καὶ ἀφήνει φωνὴ ἐλέους καὶ οἰκτιρμῶν γιὰ τοὺς ἐχθρούς Του. Προσεύχεται θερμὰ γι’ αὐτοὺς καὶ παρακαλεῖ τὸν οὐράνιο Πατέρα Του λέγοντας: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποι­οῦσι» (Λουκ. κγ΄ [23] 34). Πατέρα μου οὐράνιε, ἄφησε, διάγραψε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἄσπλαχνους θεοκτόνους ἐχθρούς μου τὸ φοβερό τους ἔγκλημα. Μὴν τοὺς τὸ ὑπολογίσεις! Συγχώρησέ τους. Τί ἔκ­ρηξη ἀφάτου φιλανθρωπίας καὶ ἀνεξικακίας δὲν κρύβει ἡ προσευχὴ αὐτὴ τοῦ Κυρίου! Μιὰ προσευχὴ εὐεργετική, ποὺ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἐχθρούς Του ὅλων τῶν αἰώνων.

Εσταυρωμένη Αγάπη --> Απομαγνητοφωνημένος λόγος του π. Γερασίμου Φωκά

Απομαγνητοφωνημένος λόγος του π. Γερασίμου Φωκά

“Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλλυται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. γ΄, 15) γράφει ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Απόστολος της Αγάπης στο Ευαγγέλιο. Και τα λόγια αυτά δεν έμειναν λόγια, αλλά έγιναν έργο και της Αγίας Τριάδος το Δεύτερο Πρόσωπο,« ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ημιν, προς τους αχαρίστους ο Ευεργέτης, προς τους αιχμαλώτους ο Ελευθερωτής, προς τους εν σκότει καθημένους ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, επί τον Σταυρόν ο απαθής, επί τον Άδην το φως, επί τον θάνατον η ζωή, η ανάστασις δια τους πεσόντας, προς ον βοήσωμεν, ο Θεός ημών δόξα Σοι».

Και έρχεται η Εκκλησία να μας υπενθυμίσει σήμερα τι σημαίνει αγάπη, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι έφτιαξε ο Θεός τον άνθρωπο, πρώτο δημιούργημα και μοναδικό από όλα όσα έφτιαξε ο Κύριος, ο Πλάστης του σύμπαντος κόσμου, ο Παντοκράτωρ, ο Δημιουργός ουρανού και γης, ορατών και αοράτων, έφτιαξε ο Θεός τον άνθρωπο ως το μόνο δημιούργημα το οποίο έχει το σχήμα του σταυρού. Αν απλώσει τα χέρια του ο άνθρωπος σχηματίζει το σταυρό. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος, εκεί στην Παλαιά Διαθήκη, στη Δημιουργία, έχει το σπέρμα, έχει το στόχο, έχει το ήθος αυτής της αγάπης. Είναι οι δύο γραμμές, είναι ο σταυρός και η μία γραμμή η κάθετος είναι από τη γη στον ουρανό, είναι η αγάπη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος προς τον Θεό, προς τον Ουρανό, η αγάπη που πρέπει να έχει το δημιούργημα προς τον Δημιουργό, το πλάσμα προς τον Πλάστη του, το παιδί προς τον Πατέρα, ο άνθρωπος προς το Δημιουργό. Η άλλη, η οριζόντιος είναι η άλλη αγάπη, η δευτέρα και μεγάλη εντολή, είναι η αγάπη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος προς το συνάνθρωπο του, προς τον κάθε άνθρωπο.

Αλλά δυστυχώς ήρθε ο διάβολος και μίσησε και φθόνησε αυτή την αγάπη, φθόνησε αυτή την σταυρική σχέση της αληθινής, της οντολογικής, της υπαρξιακής αγάπης. Ήρθε ο διάβολος και χώρισε τον άνθρωπο από την αγάπη ανθρώπου και Θεού και από την αγάπη ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Και θυμάστε αδελφοί μου, τόλμησε να πει ο άνθρωπος δια στόματος του Αδάμ προς το Θεό: “Εσύ φταις, η γυναίκα που μου έδωσες, αυτή με ηπάτησε”, δηλαδή, εσύ είσαι η αιτία του κακού, τόλμησε να πει στο Θεό και έτσι κόπηκε η σχέση, εξορίστηκε ο άνθρωπος και γράφει εκεί, σε ένα βιβλίο ότι όταν βγήκε η Εύα έξω από τον Παράδεισο άρχισε να κλαίει και από τα πρώτα δάκρυα που έριξε κάτω φύτρωσαν τα πρώτα αγκάθια, δηλαδή η πρώτη ανταρσία και της φύσεως και της κτίσεως, τα αγκάθια, τα τριβόλια, τα πάθη και οι κακίες. Και έτσι χώρισε ο άνθρωπος από το Θεό.

Αργότερα, θυμάστε τι έγινε αδελφοί μου, είναι η συνέπεια αυτή. Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται. Μετά από λίγο έγινε το μεγαλύτερο κακό. Γράφει εκεί στη Γένεση ότι χώρισε, φυσικό ήτανε, και ο άνθρωπος από τον άνθρωπο και εφόνευσε, λέει, ο Κάιν τον αδελφό του τον Άβελ και λέει εκεί στη Γένεση ότι δολοφονήθηκε αδελφός από αδελφό και έπεσε το πρώτο αδελφικό αίμα στη γη και άρχισαν οι πόλεμοι, τα πάθη, οι διαστάσεις, τα μίση, οι κακίες.

Γι αυτό ακριβώς ήρθε ο Χριστός στη γη, γιατί είδε αυτή τη διάσταση, την απόσταση του ανθρώπου από τον Ουρανό, γι αυτό ήρθε, λοιπόν, ο Χριστός και “ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο” και έγινε άνθρωπος και ανέβηκε σε αυτή την Άγια Τράπεζα που λέγεται ο Σταυρός του Χριστού και έγινε η μοναδική θυσία στο κόσμο, έγινε η θυσία του Ιησού Χριστού εις τον Γολγοθά. Ο Κύριος επί του Σταυρού «ἢπλωσε τάς παλάμας και ἢνωσε τά τῷ πρίν διεστώτα” και άνοιξε το δρόμο. Είναι ο δρόμος, η κλίμακα δι ης αναβαίνομεν εις ουρανούς και ψάλλει η εκκλησία ότι άγγελοι και άνθρωποι συνεορτάζουσι, ανοίχτηκε ο Παράδεισος.

Η «εν Χριστώ» ζωή είναι ζωή θυσίας

Η πραγματική χριστιανική ζωή αποπνέει ως άρωμα που ευωδιάζει και ευφραίνει τους διπλανούς μας το πνεύμα της θυσίας στη ζωή μας. Είναι το απαραίτητο στοιχείο της σωστής πνευματικής ζωής , γιατί είναι η αγάπη στην πράξη.

Χωρίς αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει «εν Χριστώ» ζωή και χωρίς πνεύμα θυσίας δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη. Το πνεύμα και η πράξη της θυσίας είναι παρακλάδι της γνήσιας αγάπης και η πεμπτουσία της αληθινής αγάπης.

Ο Κύριός μας είναι το πρότυπο της θυσίας. Ο σταυρός Του είναι η ύψιστη έκφραση της θυσίας. Θυσιάστηκε για μας, τα αμαρτωλά παιδιά Του και μας τροφοδότησε με το πανάγιο αίμα Του.

Ο Ίδιος είπε «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει , ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» ( Ιω. ΙΕ΄13 ) . Θυσιάστηκε για μας που δεν ήμασταν φίλοι Του, αλλά άτακτα παιδιά Του. Εκείνος από άπειρη αγάπη σε μας , «΄Εκλινεν ουρανούς και κατέβη» και ανέβηκε στο σταυρό για τη δική μας σωτηρία.

Ωραία ο υμνογράφος της Μεγάλης Εβδομάδας παρομοιάζει τον Κύριο με το μυθώδη πελεκάνο που ράμφιζε ο ίδιος και πλήγωνε την πλευρά του, για να πιούν το αίμα του και να ζήσουν οι νεοσσοί του. «Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν Σου, Λόγε ,σους θανόντας παίδας εζώωσας επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς». Το πνεύμα της θυσίας βίωσαν όλοι οι Άγιοι, οι οποίοι μιμήθηκαν τον Κύριο.

Στο σπίτι συνήθως πρότυπο θυσίας μέσα στην οικογένεια είναι η μητέρα, η σωστή μητέρα που πρωτοστατεί σε πνεύμα θυσίας για το σύζυγο και τα παιδιά της.
Στην καθημερινή ζωή ξεχωρίζουμε πάντα τους ανθρώπους της θυσίας . Είναι κατά κανόνα πολύ αγαπητοί , γιατί είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για τους άλλους.
Μικροπράξεις θυσίας καλούμαστε να κάνουμε στην πορεία της ζωής , αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι αγάπης. Η διάθεσή μας να υποχωρήσουμε και να μην προχωρήσουμε σε φιλονικία υπερασπίζοντας τη γνώμη μου σε θέματα που δεν είναι ζωτικής σημασίας, είναι μια μικρή πράξη θυσίας, που δείχνει ταπείνωση, αλλά και εφαρμοσμένη αγάπη.

Πάρα πολλές φορές στις αναστροφές μας με τους άλλους, είτε μέσα στο σπίτι είτε μέσα στην κοινωνία, καλούμαστε να κάνουμε κάποιες θυσίες. Να κουραστούμε λίγο, για να σηκώσουμε το βάρος κάποιου άλλου. Να θυσιάσουμε κάτι από την προσωπική μας ευχαρίστηση , για να δώσουμε τη δυνατότητα να ευχαριστηθεί κάποιος άλλος. Να θυσιάσουμε καμμιά φορά τη δική μας ανάπαυση για να προσφέρουμε δυνατότητα αναπαύσεως του διπλανού μας. Να θυσιάσουμε ακόμα και τη δική μας προσωπική ωφέλεια για να δώσουμε τη δυνατότητα ωφέλειας κάποιου άλλου.

Όταν μέσα στο σπίτι κάποιος από τα μέλη της οικογενείας θυσιάζει τη δική του ωφέλεια του εκκλησιασμού, για να κρατήσει κάποτε τα μικρά παιδιά της μάνας, ώστε να πάει εκείνη στην εκκλησία, είναι μια μικρή μεν θυσία της δικής μας ωφέλειας, που την βραβεύει όμως ο Θες με μεγαλύτερη ωφέλεια ψυχής. Πάντοτε, όταν προτιμούμε την ωφέλεια και ευχαρίστηση του άλλου από την προσωρινή ωφέλεια και την ευχαρίστηση του εαυτού μας, είμαστε πιο αρεστοί στο Θεό. Ο εγωκεντρισμός και η αγάπη του εαυτούλη μας δεν μας κάνουν ευάρεστους ενώπιον του Θεού. Η πράξη της θυσίας για την ωφέλεια και ευχαρίστηση του διπλανού δείχνουν περισσότερη γνήσια ευσέβεια και ευγενικιά ψυχή γεμάτη από αγάπη.

Ο εγωισμός μας μας εμποδίζει πολλές φορές από πράξεις θυσίας. Η ταπείνωση και η αγάπη μας ωθούν σε πράξεις θυσίας. Χωρίς την εφαρμοσμένη διάθεση θυσίας, την έμπρακτη δηλαδή εκδήλωση του πνεύματος της θυσίας, δεν είμαστε σωστοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί. Η προς τους άλλους συμπεριφορά μας δείχνει την ποιότητα του χαρακτήρα μας. Οι διεκδικήσεις, όταν δεν είναι σε θέματα πίστεως και ηθικής, δεν συνιστούν πάντοτε ζωή χριστιανική. Οι υποχωρήσεις και το πνεύμα της θυσίας είναι οι ωραιότερες πράξεις. Για να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον του Θεού, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι σε πράξεις θυσίας χάριν της ευχαριστήσεως και οικοδομής των άλλων.

Η ζωή είναι πολλές φορές άθροιση λεπτομερειών και οι λεπτομέρειες δείχνουν την ποιότητα της ζωής. Μικρή θυσία κόπου, μικρή θυσία ανάπαυσης, μικρή θυσία προσωρινής ωφέλειας χάριν της ωφέλειας και ευχαρίστησης του διπλανού μας ,συνιστούν βίωση της μεγάλης αρετής της αγάπης, άνευ της οποίας είμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα.

Πόσα κακά θα προλαμβάνονταν ,εάν όλοι είχαμε το πνεύμα της θυσίας; Πόσο ομορφότερη θα ήταν η ζωή της κοινωνίας, αν κυριαρχούσε στη ζωή των ανθρώπων το πνεύμα της θυσίας; Πόσο σωστότεροι χριστιανοί θα ήμασταν αν ήταν βίωμα της ζωής μας η πράξη της θυσίας έναντι του άλλου;

Ο χριστιανός , που βιώνει στη ζωή του το πνεύμα της θυσίας, δεν είναι ποτέ φιλόνικος, δεν είναι ποτέ απαιτητικός , δεν γίνεται ποτέ τυραννικός, δεν εμφανίζεται ποτέ βίαιος. Αντίθετα είναι ο πιο αγαπητός μέσα στη συντροφιά και την οικογένεια και υπόδειγμα καλοσύνης μέσα στην κοινωνία.

Θα έπρεπε εμείς οι Χριστιανοί να αμιλλώμαστε, ποιος θα πρωτοϋποχωρήσει, χάριν του άλλου και ποιος θα προσφέρει τη μεγαλύτερη βοήθεια στο διπλανό και ποιος θα κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες. Μεγάλος τίτλος τιμής για τον χριστιανό είναι να είναι διάκονος των άλλων. Η λέξη «διακονία» κρύβει μέσα της ψυχικό μεγαλείο. Όποιος έχει το πνεύμα της διακονίας εφαρμόζει το παράδειγμα της θυσίας, βοηθάει και συντρέχει τους άλλους.

Ο Κύριος ήταν το πρότυπο της διακονίας . «Εγώ ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών» ( Λουκ. ΚΒ΄27 ). Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να είμαστε μιμητές του Κυρίου στην πράξη της θυσίας και της διακονίας. Ας αποβάλουμε το σκληρό και απαιτητικό τύπο, τον τύπο των διεκδικήσεων και ατομισμών, τον τύπο τον αλαζονικό και πικρό και ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε την ταπείνωση, τη μειλιχιότητα, την αγάπη και την καλοσύνη. Τότε θα μπορούμε αυθόρμητα να βιώνουμε το πνεύμα της θυσίας, που είναι άρωμα ευωδιαστό μέσα στη ζωή.


Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

εσταυρωμένη αγάπη

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἐκδηλώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ γι' αὐτὸ ἔχει καὶ πολλὰ ὀνόματα.

Ὅταν βλέπουμε τὸν ἀστροποίκιλτο οὐρανό, τὸν ἀχανῆ ὠκεανό, τὴν ἀνθόσπαρτη γῆ καὶ τὰ χιονοσκέπαστα βουνὰ, θαυμάζουμε τὴν πανσοφία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παντοδυναμία του. Ὅταν μαθαίνουμε πὼς ὅλα αὐτὰ ἔγιναν ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση καὶ διευκόλυνση τοῦ ἀνθρώπου, τότε ὀνομάζουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Δημιουργική.

Ὅταν μὲ προσοχὴ μελετοῦμε ὁ καθὲνας μὲ τὸν τρόπο του ὅλα ὅσα βλέπουμε γύρω μας καὶ τὰ θαυμάζομε γιὰ τὴν κίνησή τους, γιὰ τὸν κύκλο τῆς ζωῆς τους, γιὰ τὸν προορισμό τους καὶ βεβαιωνόμαστε, ὅτι ὅλα συντηροῦνται καὶ καθοδηγοῦνται ἀπὸ τὴν ἀνύστακτη φροντίδα τοῦ Δημιουργοῦ τους, τότε ὀνομάζουμε τὴν ἀγάπη του συντηρητικὴ καὶ προνοητική.

Διαβάζοντας τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ποὺ εἶναι τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν αἰώνιο κῦρος, μαθαίνουμε ὅτι, το ἀποτέλεσμα κάθε παρανομίας μας πρέπει νὰ εἶναι ὁ θάνατος., καί .

Ὅμως διαπιστώνουμε πὼς δὲν ἔρχεται πάντα ὡς πικρὸς καρπὸς τῆς ἀνομίας μας ὁ θάνατος, γιατί ἐπεμβαίνει ἡ ἀγάπη καὶ μακροθυμία Του καὶ λέγει . Τότε γεμάτοι εὐγνωμοσύνη ἀναφωνοῦμε καὶ χαρακτηρίζουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη ὡς ἀνεκτική.

Θαυμάζουμε ἀκόμη τὸν ἐρχομό Του στὴν γῆ καὶ προσπαθοῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴν ἁγία Σάρκωση μὲ τὰ μέτρα τὰ δικά μας, χωρὶς νὰ τὰ καταφέρνουμε, γιατί . Ὅμως, καὶ τότε βλέπουμε ὅτι αὐτὴ ἡ ταπείνωση τοῦ Θεοῦ εἶναι τρανὴ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του γιὰ τὸν πεσόντα ἄνθρωπο, ἀφοῦ ἦλθε στὴν γῆ γιὰ νὰ ἀνέβουμε ἐμεῖς στὸν οὐρανό, ἔγινε Θεὸς ὧν ἄνθρωπος, γιὰ νὰ θεοποιήσει τὸν ἄνθρωπο, καὶ τότε χαρακτηρίζουμε τὴν ἀγάπη του σαρκωμένη.

Ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη Ἀγάπη ποὺ δίδει καὶ στὶς ἄλλες ἀξία καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη.

Ἡ μεγάλη θυσία τοῦ Γολγοθὰ καὶ πρὸ πάντων αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ τίμιος Σταυρὸς εἶναι τὸ πιστοποιητικὸ τῆς ἀναμφισβήτητης ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας.

Ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ θὰ σελαγίζει στὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ θὰ διαλαλεῖ τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς μας καὶ τὸ μέτρο τῆς στοργῆς τοῦ Πλάστη γιὰ τὸ πλάσμα του.

Αὐτὴ ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως μας διδάσκει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ, ἰδίως στὶς στιγμὲς τῶν δοκιμασιῶν μας καὶ τοῦ πειρασμοῦ.

Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ἔλεγε χαρακτηριστικά: Ὁ γεωργὸς φοράει τὰ παλιὰ τοῦ ροῦχα, τὰ ροῦχα τῆς δουλειᾶς παίρνει καὶ τὰ ἐργαλεῖα καὶ βγαίνει νὰ καλλιεργήσει τὸ χωράφι του ποὺ εἶναι γεμάτο ἀγκάθια. Μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ καταφέρνει νὰ τοῦ ἀλλάξει καὶ τὴν μορφὴ καὶ τὸ βοηθάει νὰ φέρει καρποὺς, γιὰ νὰ εἶναι χρήσιμο.

Καὶ ὁ Κύριός μας ἔκανε τὸ ἴδιο. Φόρεσε τὴ σάρκα τὴ δική μας, ποὺ ἦταν παλιὰ καὶ λερωμένη, χωρὶς Ἐκεῖνος ποτὲ νὰ συμμετέχει στὴν ἁμαρτία, πῆρε καὶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὡς ἐργαλεῖο καὶ ἐργάζεται στὴν ἔρημη ψυχή μας, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀγκάθια, μὲ σκοπὸ καὶ αὐτὰ νὰ ξεριζώσει καὶ λουλούδια ἢ χρήσιμα δένδρα νὰ φυτεύσει καὶ νὰ καλλιεργήσει, γιὰ νὰ γίνουμε χρήσιμοι καὶ ὠφέλιμοι.

Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος, ὁ πνευματοφόρος καὶ θεοφώτιστος αὐτὸς ἀσκητὴς, στὸ λόγο του γιὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μεταξὺ τῶν ἄλλων παρατηρεῖ:<<Ὁ Τίμιος Σταυρὸς εἶναι καύχημα καυχημάτων. Ἂς τὸν τυπώσουμε στὸ μέτωπό μας, στὰ χέρια μας καὶ στὰ πόδια μας καὶ στὰ ροῦχα μας. Εἶναι νικητὴς θανάτου, ἐλπίδα τῶν πιστῶν, φῶς τῆς οἰκουμένης, κλειδὶ παραδείσου, τὸ φυλαχτὸ τῶν πιστῶν. Αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ κάνουμε, ὅταν κοιμόμαστε, ὅταν σηκωνόμαστε, ὅταν τρῶμε, ὅταν πίνουμε, ὅταν ταξιδεύουμε, καὶ τότε δὲν θὰ φοβούμᾳστε τίποτε μᾶλλον θὰ μᾶς φοβεῖται ὁ ἐχθρός μας, διάβολος, διότι ἐκεῖνος .

Ἀλήθεια μὲ τί πρόσωπο νὰ σταθοῦμε ἀπέναντι στὸν Ἐσταυρωμένο, γιὰ νὰ τοῦ μιλήσουμε ἤ καὶ γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε;

Ἐκεῖνος ἔδειξε μία ἀπροσμέτρητη ἀγάπη γιὰ τὸ πλάσμα Του, ποὺ τὴν ὀνομάζουμε Δημιουργική, Προνοητική, Συντηρητική, Ἀνεκτική, Σαρκωμένη καὶ Ἐσταυρωμένη. Γι' αὐτὴ τὴν ἀνυπολόγιστη προσφορὰ τοῦ οἱ ἄνθρωποι μὲ τήν ἀχαρακτήριστη καὶ ἀχάριστη συμπεριφορὰ τους τὸν σταύρωσαν σωματικὰ καὶ τοῦ πλήγωσαν αὐτὴ τὴν Ἀγάπη.

Ὁ πόνος, λέγουν οἱ ἐπιστήμονες, βιώνεται ἀνάλογα μὲ τὴν ὑπόσταση τοῦ καθενός. Ὅσο πιὸ τέλειος εἶναι κάποιος τόσο περισσότερο νοιώθει τὸν πόνο. Ὅταν κόψεις τὴν οὐρὰ μιᾶς σαύρας, θὰ πονέσει, ἀλλὰ λιγότερο ἀπὸ τὸ ἄλογο, ὅταν θὰ τοῦ κόψεις τὴ δική του οὐρά. Ὁ πόνος τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν ἀφαίρεση ἑνὸς τμήματος τοῦ σώματός του εἶναι ἀκόμη πιὸ μεγάλος, γιατί τελειότερος εἶναι ὁ ὀργανισμός του καὶ προστίθεται κοντὰ στὸν σωματικὸ καὶ ὁ ψυχικὸς πόνος.

Φανταστεῖτε πόσο μεγάλος ἦταν ὁ πόνος τοῦ Κυρίου μας κατὰ τὴν Σταύρωσή του, ἀφοῦ Ἐκεῖνος ἦταν καὶ ἄνθρωπος καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ εἶχε ὅλες τὶς ἀρετὲς στὸν ἀπόλυτο βαθμό.

Πέραν αὐτοῦ τὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας δὲν ἦταν στιγμιαῖο, ἀλλά το βίωσε ὅλα τὰ χρόνια τῆς ἐπιγείας ζωῆς Του, ἀπὸ τὴν γέννησή Του μέχρι τὸ θάνατο, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ . Ὡς τέλειος Θεὸς ἤξερε μὲ λεπτομέρειες τὰ Φρικτὰ πάθη Του καὶ τὰ ζοῦσε ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ἔβλεπε, λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ χέρια Του, ὅταν ἦταν μικρὸ παιδὶ, καὶ μὲ τὴν ματιὰ Τοῦ σημάδευε τὴ θέση τῶν καρφιῶν τῆς Σταυρώσεως.

Μπροστὰ σ' ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ καὶ ἐξαίσια, τὰ ἐκπληκτικὰ τὰ πέραν πάσης περιγραφῆς γεγονότα τῆς ζωῆς του, μπροστὰ στὶς εὐεργεσίες καὶ εὐλογίες ποῦ πρόσφερε στοὺς ἀνθρώπους , ποιά εἴναι ἡ δική μας προσφορὰ στοὺς ἄλλους; Μπροστὰ στὴν κακότητα καὶ ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων ποῦ ἔδειξαν στὸν Κύριό μας, τί εἶναι ἡ περιφρόνησή μας ἀπὸ τοῦ ἄλλους;

Νὰ γιατί πατρικὰ μὰς συμβουλεύουν οἱ μεγαλύτεροι ἀδελφοί μας, οἱ ἅγιοι, νὰ ἠρεμοῦμε, νὰ γαληνεύουμε καὶ νὰ μακροθυμοῦμε.

Ἔχεις πόνο, ἀδελφέ μου, βλέπε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος πόνεσε, ἐνῷ ἦταν ἀθῷος. Ἴσως αὐτὸς ὁ πόνος νὰ εἶναι στιφὸς καρπὸς τῆς ἁμαρτίας σου. Δὲν λέγω ὅτι εἶσαι ἁμαρτωλός, λέγω ἴσως εἶσαι, ὁπότε κοίταξε νὰ ὠφεληθεῖς μὲ τὴ μετάνοιά σου.

Ἔχεις φτώχεια, που εἶναι στὶς μέρες μας δύσκολη ὑπόθεση; Βλέπε τὸν Κύριό μας γυμνὸ ἐπάνω στὸ Σταυρὸ καὶ ἀναλογίσου μήπως ἐσὺ ἔφταιξες, δὲν πρόσεξες καὶ ἴσως ἀπὸ τὴν τεμπελιά σου ἢ τὴν ἄσωτη ζωή σου, εὐθύνεσαι γιὰ τὴν φτώχειά σου, ἐνῷ Ἐκεῖνος καὶ θεληματικᾶ ὁδηγήθηκε ἐκεῖ στὸ ἰκρίωμα γυμνός.

Ἔχεις περιπέτεια καὶ ἀντιμετωπίζεις δοκιμασία ἀπὸ ἀρρώστιες ποῦ ἐμφανίστηκαν ξαφνικὰ στὴν ζωή σου; Κοίταξε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ κάνε ὑπομονή. Ἐκεῖνος γιάτρεψε πολλούς και θεράπευσε ἀναρίθμητους ἀνθρώπους καί ὅμως εἶναι πληγωμένος ἐπάνω στὸ Σταυρό. Σὺ ἴσως καὶ νὰ μήν πρόσεξες τὴν ὑγεία σου, ὄταν τὴν εἶχες.

Ἔχεις ἐχθροὺς ποὺ σὲ φθονοῦν καὶ σὲ μισοῦν; Βλέπε τὸν Κύριό μας στὸ Σταυρὸ καὶ σκέψου, ὅτι καὶ Ἐκεῖνον . Σὺ ἴσως νὰ δημιούργησες καὶ ἔχθρες μὲ τὴν ἀπρόσεκτη ζωή σου.

Ἔχεις φίλους καὶ σὲ ἐγκατέλειψαν σὲ μία κρίσιμη στιγμὴ τῆς ζωῆς σου; Βλέπε τὸν Κύριό μας ἐπάνω στὸν Γολγοθὰ καταμόναχο. Ὅλοι τὸν ἄφησαν μόνον καὶ οἱ μαθητές του καὶ οἱ εὐεργετημένοι καὶ θεραπευμένοι ἀκόλουθοι Τοῦ μέχρι λίγο πρίν. θὰ γράψει ὁ προφήτης Ἠσαΐας ὀκτακόσια χρόνια, πρὶν νὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός. Σὺ ἴσως νὰ μὴ συμπεριφέρθηκες σωστὰ καὶ γι' αὐτὸ σὲ ἐγκατέλειψαν. Κουράγιο, ὅμως, γιατί οἱ ἄνθρωποι εἶναι πάντα ἴδιοι. Μπερδεύονται στὰ πόδια σου, ὅταν δὲν τοὺς χρειάζεσαι, καὶ ἐξαφανίζονται, ὅταν θέλεις ἕνα ποτῆρι νερό.

Ὅ,τι ἔχεις ἐσὺ τὰ ἔχει καὶ Ἐκεῖνος μὲ μία διαφορά. Σὺ μπορεῖ νὰ εἶσαι ἔνοχος γιὰ λίγα ἢ γιὰ πολλά, ἐνῷ Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος. .

Ὑπομονὴ, λοιπὸν, καὶ καρτερία. Τὸν καλὸ καραβοκύρη τὸν κάνει ἡ τρικυμία, τὸ γενναῖο στρατηγὸ ὁ πόλεμος καὶ τὸν καλὸ χριστιανὸ καὶ τὸν ἅγιο τὸν κάνει ἡ δοκιμασία.

του Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου



Πηγή: http://www.anagrafes.com

Εσταυρωμένη Αγάπη Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος

Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, το πεπερασμένο και δεσμευμένο από τις αλυσίδες του ορθολογισμού και του ατομικισμού μυαλό μας να ερμηνεύσει πλήρως και να μετρήσει επαρκώς το μέγεθος της Σταυρικής θυσίας του Χριστού και το αληθινά υπερκόσμιο μεγαλείο του Σταυρού.

Σε εποχές, που η σκέψη της αυτοθυσίας, της ολοκληρωτικής προσφοράς του εαυτού μας στη διακονία του συνανθρώπου μας, θεωρείται καλή σαν ιδέα, αλλά δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, σαν πράξη, είναι λογικό και επόμενο η θυσία του Θεού για την πανανθρώπινη σωτηρία να αντιμετωπίζεται ως κάτι ακατανόητο και ασύλληπτο στην νόησή μας.

Μπορούμε, ίσως, να κατανοήσουμε το μαρτύριο φιλοσόφων, όπως ο Σωκράτης και ο Σενέκας, την αυτοθυσία όσων μαρτύρησαν για την πίστη, την πατρίδα ή την ιδεολογία τους…

Το μαρτύριο του Γολγοθά, όμως, συχνά ούτε μπορούμε, αλλά ούτε και θέλουμε να το συλλάβουμε και να το κατανοήσουμε.

Και τούτο, κυρίως, επειδή μας τρομάζουν οι υποχρεώσεις μας, που απορρέουν από το Σταυρό του Ιησού, μας εμποδίζει ή και μας ενοχλεί το αίσθημα της ενοχής, που προκύπτει από τη σύγκριση της δικής μας κακίας με τη θεία Φιλανθρωπία.

Γι’ αυτό και επινοούμε τρόπους, σοφίσματα, προφάσεις και τεχνάσματα για να αποτινάξουμε τις ευθύνες, που μας αναλογούν για τη Θυσία του Ιησού!

Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε την αναντίλεκτη πικρή αλήθεια, ότι τον Κύριο δεν τον οδήγησαν στο Σταυρό οι ομοεθνείς του, ή οι Ρωμαίοι στρατοκράτορες, αλλά ο Ίδιος ανέβηκε στο Σταυρό, από αγάπη προς τον αποτυχόντα άνθρωπο, τον άνθρωπο κάθε τόπου και εποχής, που με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του απομακρύνεται από το Θεό της αγάπης, ο Οποίος, «πάντας θέλων σωθήναι», «τίθησι την ψυχήν του υπέρ των προβάτων….».

Η αναγνώριση της θυσιαστικής αγάπης του Θεού, μιας αγάπης που θυσιάζεται κατά πρώτο και κύριο λόγο για τους αμαρτωλούς, είναι το ενοχλητικό μέτρο της δικής μας αγάπης, προς το Θεό και το συνάνθρωπο.

Ο Θεός «αμαρτωλών όντων ημών, υπέρ ημών απέθανεν», προσφέροντάς μας το κλειδί της επί γης ευτυχίας και της εν ουρανώ σωτηρίας, την αγάπη, που δεν ζητεί τίποτα για τον εαυτό της αλλά δίνει ολόθυμα και ανυστερόβουλα τον εαυτό της!

Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να αγαπάμε περιμένοντας πάντα, έστω και ενδόμυχα, μια ανταπόδοση, μια ανταπόκριση….

Και συχνά αγαπάμε όσο διάστημα έχουμε ή περιμένουμε να έχουμε αυτή την ανταπόκριση!

Αγαπάμε εγωιστικά, πρώτα για τον εαυτό μας! Αγαπάμε ό, τι είναι ή θέλουμε να γίνει ή να παραμείνει δικό μας… Και παραμένουμε παγερά αδιάφοροι για τα προβλήματα του άλλου, του «ξένου»……

Και ενίοτε συμπεριφερόμαστε όπως ο αδελφός του Ασώτου, της γνωστής παραβολής, ο κατά τα άλλα “καλός” άνθρωπος, που, όμως, δεν μπόρεσε να αγαπήσει, ούτε και να συγχωρήσει τον “αμαρτωλό” αδελφό του.

Ο Χριστός, όμως, μας αγάπησε, μας αγάπησε απόλυτα, μέχρι θανάτου, «θανάτου δε Σταυρού», όσο εμείς, ως ανθρώπινο γένος, είμαστε μακριά Του, λογιζόμαστε ως ξένοι, ως εχθροί Του και θυσιάστηκε όχι επειδή τον αγαπήσαμε, αλλά επειδή και μόνο μας αγάπησε.

Πρόσφερε τον εαυτό του «λύτρον αντί πολλών», χωρίς να υπολογίζει, αν αυτοί οι πολλοί θα το αναγνωρίσουν, θα Τον αποδεχθούν και θα Τον αγαπήσουν….

Θυσιάστηκε με μαρτυρικό θάνατο, όχι για να μας αναγκάσει, αλλά για να μας προσκαλέσει να Τον αγαπήσουμε, έστω και αν προ-γνώριζε ότι οι περισσότεροι από μας θα Τον αρνηθούμε και θα Τον απορρίψουμε και

Και παρ’ όλ’ αυτά, εξακολουθεί να μας περιμένει και να μας αγαπά, μέχρι το τέλος των καιρών….

Η θυσία του Γολγοθά είναι θυσία ενός Πατέρα που αγαπά τα παιδιά του και ταυτόχρονα σέβεται την ελευθερία των επιλογών τους!

Γιατί ο Θεός είναι Αγάπη! Και η Αγάπη είναι ελευθερία και αυτοπροσφορά! Δεν ζητά τίποτα για τον εαυτό της, και δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της.

Η Αγάπη του Σταυρού είναι που προσδιορίζει το μέτρο και την ποιότητα της δικής μας αγάπης, μιας αγάπης, γνήσιας και αληθινής, που μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να αλλάξουμε και την πιο σκληρή πραγματικότητα!

Το αγαθό της ελευθερίας, της ηθικής και πνευματικής ελευθερίας, είναι που καθορίζει πλέον τα όρια και το περιεχόμενο των επιλογών μας, πέρα και μακριά από ανθρώπινα πάθη, εγωισμούς, ιδιοτέλειες και κοντόθωρα ατομικά συμφέροντα.

Πίστη, ελπίδα, αγάπη, δικαιοσύνη, ελευθερία και αδελφοσύνη είναι τα λουλούδια που, ποτισμένα από το αίμα της θυσίας,άνθισαν στη βάση του Σταυρού και μ’ αυτά να στολίζουμε τη ζωή μας, μας καλούν!

Για να τα δούμε, όμως, για να απολαύσουμε την ευωδία τους και να τα κόψουμε, χρειάζεται να πλησιάσουμε το Σταυρό και να σκύψουμε.

Να απαντήσουμε θετικά στο “όστις θέλει” και να αρνηθούμε τον εωσφορικό εγωισμό, την ψευδεπίγραφη αυτάρκεια και την πλαστή μας παντοδυναμία, που οδηγούν στην έπαρση και την αλαζονεία .

Και να σκύψουμε με την ταπείνωση, που φέρνει η αυτεπίγνωση και η αυτογνωσία, μπροστά στο μεγαλείο της Θείας Φιλανθρωπίας, να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας, όπως και όσο μας αγάπησε ο Χριστός, ώστε να ζήσουμε, επιτέλους, και στη γη μια ζωή, από το φως και την ελπίδα της Ανάστασης λαμπρή!